Mètt Mètt ch’e’ vénga la féin de mònd, admèn, pasdmèn, e a murémm tótt, mètt che la tèra la s’infràida, la s sfrangla, ch’ la s’ardéusa un purbiòun, ch’ la s perda tl’aria, e la léuna l’istèss, u s smórta e’ sòul, al stèli, e’ vén un schéur, u n gn’è piò gnént, e at tótt che schéur e’ témp l’andarà ancòura avènti? da par léu? e dò ch’ l’andrà?
Metti Metti che venga la fine del mondo, domani, dopodomani, e moriamo tutti, metti che la terra s’infradici, si sbricioli, che si riduca un polverone, che si perda nell’aria, e la luna lo stesso, si spenga il sole, le stelle, viene un buio, non c’è più niente, e in tutto quel buio il tempo andrà ancora avanti? da solo? e dove andrà?
|